Bijna 5 maanden alweer....

5 maanden alweer....

Het is alweer bijna 5 maanden geleden dat we plotsklaps thuis kwamen te zitten... in een "intelligente lockdown" , want zo werd het genoemd...

Nou dat voelde ook echt zo... vol verbazing heb ik nog op mijn laatste werkdag, voor de lockdown, zitten kijken naar de persconferentie, nog niet volledig bevattend wat het allemaal inhield, maar wel beseffend dat de situatie ernstig was. Ik vertrok van kantoor met het idee dat we na 3 weken wel weer naar kantoor zouden gaan, maar niets was minder waar... 17 juni was pas weer de eerste keer dat ik ging "proef draaien" op kantoor.. Inmiddels ben ik al wat vaker op kantoor geweest, maar het voelt nog steeds raar, met maar een paar collega's op kantoor in plaats van een volle bezetting.. Ik kan dus niet zeggen dat het went, want iedere keer is het anders..

Ook thuis is het anders, weken lang heeft bij mij op de side-table de kalenderdatum op 13 maart gestaan, de dag dat ik te horen kreeg dat we voorlopig thuis moesten blijven...

Het huis werd, naast mijn thuis, ook mijn werkplek...aan de keukentafel, waar ik iedere ochtend braaf ging inloggen op mijn computer. De plek waar ik weken lang heb zitten werken, vergaderen.... veel vergaderen... Het werk ging steeds meer ruimte in beslag nemen in mijn privéleven.. Iets wat ik graag altijd gescheiden wil houden, dus dat ik nu weer af en toe op kantoor kan zitten, vind ik dan ook wel prettig. Het voelde een beetje als normaal, maar wat is normaal in deze tijden. Voorlopig zijn we er nog niet, dat alles weer is zoals voor de crisis.

5 maanden... er is zoveel gebeurd in al die maanden, en soms voelde het een beetje onwerkelijk, gebeurt het nu echt, of droom ik en word ik nog wakker uit deze lange droom. Helaas is het niet een droom maar het "nieuwe" normaal, wat je er maar normaal aan vind.... Geef mij maar weer het "oude" normaal maar terug...

Want door het "nieuwe" normaal, heeft mijn dochter geen centraal examen kunnen doen... heeft ze niet kunnen schitteren in een mooie galajurk... op het eindejaarsgala van school.. was er niet de spanning van het verlossende telefoontje van school dat ze geslaagd zou zijn.... Ze stond er super goed voor, voordat de lockdown inging, het telefoontje met de definitieve uitslag was dan niet meer dan een bevestiging van wat we al maanden wisten... dat ze met vlag en wimpel geslaagd was... maar gek was het wel, in het oude normaal was ze erna naar school gefietst voor haar cijferlijst, maar nu lag deze aan het einde van de dag op de deurmat...

Gelukkig wist de school van de diploma uitreiking toch nog een bijzondere gelegenheid te maken, wat dat was toch wel het minste wat ze verdienden 

Voor zoonlief ging het er tijdens de lockdown vooral om of hij nog een eindmusical kon doen, want ja, als je in groep 8 zit, draait het laatste halfjaar eigenlijk alleen maar om het afscheid van de basisschool met als belangrijkste mijlpaal de eindmusical... en dus niet de eindcito, want dat is alleen maar een formaliteit, althans zo denken wij erover.... Ik hecht hier zelf ook minder waarde aan, wat ik belangrijk vindt is dat hij zijn basisschool jaren op een leuke manier kan afsluiten, en met een goed gevoel over zichzelf en vertrouwen in zichzelf naar de middelbare school kan, en mooie herinneringen kan hebben aan zijn laatste schooljaar op de basisschool... Voor hem hield de lockdown in dat hij digitaal onderwijs kreeg, samen zaten we iedere dag aan de keukentafel, hij bezig op de laptop met zijn schoolwerk en af en toe "meeten" met klasgenootjes of de juf.. en ik daar tegenover met mijn laptop aan het werk, vergaderen en veel bellen... hij was vaak al ver voor de lunch klaar met zijn dagtaakjes... ging daarna vaak lekker hangen op zijn kamer... spelen op de playstation... 'online met vriendjes spelen'... sporten deden we ook, maar dan in de woonkamer, want ja, hij doet een contactsport... judo.. en dat kon een lange tijd niet, dan maar de woonkamer ombouwen tot een sportruimte..

Gelukkig voor hem, kwam er dan het verlossende woord... de musical ging door.. wel in aangepaste vorm, er mochten maar 2 mensen komen kijken naar zijn eindmusical. Het was zo mooi om te zien hoe blij hij was dat de musical doorging, dat was zijn grootste zorg, ten tijde van de lockdown... ook konden we regelen dat zijn afscheid van de basisschool niet onopgemerkt ging... we regelden nog een verrassingsuitje... ze kregen nog een top eindfeest en konden ook gewoon over de rode loper de school uitrennen... onder luid gejuich van de kinderen van school en trotse ouders... op gepaste afstand dan wel... zo fijn dat hij toch zijn tijd op de basisschool op een leuke manier kon afsluiten... voor hem is het op naar de middelbaar...

Wat kan er toch veel veranderen in 5 maanden, waarin ons huis de thuisplaats was voor bijna alles en dan heb ik het niet over het feit dat het volledig opnieuw in de verf is gezet, want ja, daar was nu tijd voor en de extra handjes van de kids hielpen ook.. het huis heeft de afgelopen maanden gefungeerd, als thuis... zoals het hoort te zijn, maar ook als werkplek, school en sporthal ineen, wat het niet zou moeten zijn in het 'oude' normaal....

Voor de komende drie weken... zal het huis weer alleen ons thuis zijn... want dat neem ik even lekker vakantie....dan wordt er niet gewerkt of hoeven we niet te sporten (een beetje mag uiteraard... want we moeten wel een beetje fit blijven natuurlijk), maar gaan we alleen genieten van elkaar...samen, want dat is niet verandert...!!