Een lach, een traan... het jaar bijna voorbij

Wanneer je collega tijdens het kerstdiner aan je vraagt wanneer je weer eens een blog gaat schrijven, dringt het pas tot me door dat het alweer bijna een jaar geleden is dat ik voor het laatst iets geschreven heb. De reden dat het zolang heeft geduurd, tja, ik kan wel duizend dingen opnoemen waarom het zo lang geduurd heeft.

Maar 1 ding is zeker, het einde van het jaar is bijna daar, het terug kijken op 2022 is nu echt begonnen. Want ja, er is weer veel gebeurd.

Ik kan met recht zeggen dat dit jaar, veel veranderingen met zich heeft meegebracht, in positieve en negatieve zin. Het was het jaar dat we begonnen met een dekentje op de bank, alle vier waren we geveld door de griep, en zat er voor ons geen feestje in dit jaar.

De verjaardag van dochterlief eindelijk weer een beetje konden vieren met vrienden, wat vooral voor haar heel fijn was na een drukke en vooral emotionele laatste weken voor de kerst. Het was een echte oppepper voor ons allen en bracht weer wat energie terug.

Hoewel de lockdown nog van kracht was, druppelde er langzaam aan toch wat meer positiviteit ons huishouden binnen en konden we weer met frisse blik naar het nieuwe jaar kijken.

Dit werd echter snel teniet gedaan, toen we te horen kregen dat het steeds slechter ging met mijn moeder. De dementie werd steeds meer zichtbaar en zorgde ervoor dat de situatie thuis onhoudbaar werd voor beiden. Het ging op een gegeven moment zo hard, dat ze noodgedwongen uit huis geplaatst moest worden. Dit was voor iedereen zo'n emotionele achtbaan, die maar moeilijk te beschrijven valt.

Mijn moeder is mijn moeder niet meer, ja ze is er nog wel, maar heel ver weg en moeilijk bereikbaar, letterlijk en figuurlijk. De lange telefoongesprekken die ik altijd met haar had, het lekker keuvelen over van alles en nog wat, even samen winkelen als we weer op bezoek waren, het knutselen met de kinderen. Nee dat kan niet meer, dat is verleden tijd en dat doet heel veel pijn. Ik had het ze zo gegund dat ze samen oud gingen worden, in hun eigen huis. Helaas zit dat er niet meer in, en leven ze allebei, noodgedwongen door deze rot ziekte, apart van elkaar. Mijn moeder is mijn moeder nog wel als het gaat om de liefdevolle blik die ze geeft als we op bezoek komen, haar ogen beginnen dan te stralen. De aandacht die ze voor je heeft, zolang zij het nu kan volhouden en niet te vergeten de lange knuffels die ze geeft als je haar vasthoudt en dat is onmiskenbaar echt mijn moeder !

Naast de pijn en het verdriet over mijn ouders, was het dit jaar voor mijzelf ook een strijd om mijn eigen lijf weer een beetje op de rit te krijgen, de vele bezoeken aan de huisarts, de bloedonderzoeken die maar niets opleverden, de behandelingen van de fysio, ze hakten er echt wel in bij mij. Een strijd om te achterhalen waar al die lichamelijke klachten vandaag kwamen. Het kostte me enorm veel energie en dat had zijn weerslag op mij, maar ook op mijn gezin en mijn werk. Zodanig dat ik een stap terug heb moeten doen en op halve kracht ging werken. Maar na veel zeuren en trekken, kwam er een doorverwijzing naar de neuroloog.

Goed voorbereidt, met een lange lijst aan klachten die ik de afgelopen anderhalf jaar had gehad, gingen we op bezoek in het ziekenhuis. Ik zag er eigenlijk geen heil in toen ik al mijn klachten nog eens ging opschrijven. Ik dacht echt dat hij mij zonder een handreiking weer huiswaarts zou sturen. Niets was minder waar. Nadat ik alles hab geprobeerd te vertellen en het onderzoek had gehad, ging hij meteen bij terugkomst in zijn kantoor, driftig tikken op zijn toetsenbord, op zoek naar datgene wat hij geconstateerd had. Hij draaide het scherm en vertelde mij wat hij geconstateerd had: adductoren tendinitis... ik moest wel 4 keer vragen wat hij zei, want het zei me totaal niets...ik zou zeggen google it !

Waar het kort op neerkomt, het betreft een overbelasting van de lies spieren en pezen aan de binnenkant van het bovenbeen, vanaf de bekken tot aan mijn knie, oftewel een zware liesblessure. En daar was dan die handreiking waar ik al anderhalf jaar op zat te wachten, het niet weten wat er met je aan de hand is, de variaties aan klachten die zeker wat met mij gedaan hebben, zowel fysiek als emotioneel stond daar op het scherm.

Het was een hele opluchting dat er eindelijk iets uit al die vele onderzoeken was gekomen, iets waar ik mee aan de slag kon op weg naar herstel. De neuroloog drukte me wel op het hart, dat het voor mij wel een lange weg zou gaan worden, temeer omdat ik al zolang met deze klachten liep en nog loop. Maar zicht op herstel was en is er, al duurt het nog wel even voordat ik kan zeggen dat ik klachtenvrij ben.. de stapjes zijn klein, de ene keer is het drie stappen vooruit, maar soms is het toch ook weer een stap terug. De fysio en het weer actief sporten helpen me wel.. ik moet geduld hebben, wat ik soms toch ook heel lastig en frustrerend vind. Het is niet anders.

Ondanks dit alles, is er genoeg gebeurd dit jaar, waar ik energie van heb gekregen en nog steeds van krijg. Wat ik al zei, er is veel veranderd, zeker in de afgelopen weken dan wel maanden.

Ik kan oprecht zeggen dat we inmiddels een tweede thuis hebben gevonden in The Dome. Voor ons een niet geheel onbekend adres, het is de plek waar Joël al heel wat jaren judo training heeft, in de aanwezige dojo. Een plek waar ook wordt gevoetbald, de bridge clubs hun kaarten legt in de vergaderzaal en de handbal de sporthal als thuisbasis heeft. En zo kan ik nog wel even doorgaan, het is oprecht een mooie accommodatie, waar ontzettend veel leuke en lieve mensen dagelijks het pand bezoeken.

En om daar een onderdeel van te mogen zijn is echt geweldig, de positieve energie die het ons geeft is groot. Maar wat mij vooral het meeste energie geeft, is dat Patrick daar zijn ei kwijt kan, ik zie hem stralen als hij daar is, hij zit zichtbaar beter in zijn vel en dat heeft zijn weerslag ook op ons, het is besmettelijk kan je wel zeggen. We komen er graag en helpen graag mee, of komen gewoon gezellig langs om een praatje te maken of een drankje te doen.

Gekscherend zeggen we wel eens dat er maar een appartement op het dak erbij gebouwd moet gaan worden, zo vaak zijn we er... en niet alleen wij hoor, zo zijn er nog wel een aantal mensen te noemen die dit zelfde gevoel hebben.

Het feit dat we er zo vaak zijn, zorgt er soms ook wel voor dat er keuzes gemaakt moeten worden, keuzes die soms moeilijk te maken zijn, of je wel naar een verjaardag kan of ergens zomaar op de bonnefooi een bezoekje kan doen bij vrienden of familie. De weekenden zijn vaak volgeboekt met afspraken, maar gelukkig is er veel begrip en worden de bezoekjes aan de vrienden en familie ook gewoon gemaakt en gepland, want deze zijn net zo belangrijk voor ons.

Als ik nu zo terugkijk op het afgelopen jaar is er weer genoeg gebeurd, hebben we wat tranen gelaten, maar is er ook veel gelachen, hebben we eindelijk na twee jaar weer eens kunnen dansen op een festival, kunnen genieten van een vakantie met het gezin en hebben we veel nieuwe mensen leren kennen. Al met al, het was een jaar voor in de boeken, het boek is niet gesloten hoor, er komen nog genoeg hoofdstukken bij, want we zijn er nog niet klaar mee, het verhaal gaat gewoon door... en de hoogtepunten van dit jaar... tjaa... te veel om op te noemen en aangezien keuzes maken niet mijn sterkste kant is... zijn de foto's bij mijn verhaal dan ook willekeurig en nergens op gebaseerd, maar geven ze wel aan dat ze allen een mooie herinnering zijn aan het afgelopen jaar...

-X- Christina